ΤΙ ΛΕΓΑΝΕ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΜΑΣ ΟΙ «ΦΙΛΟΙ» ΜΑΣ «ΣΥΜΜΑΧΟΙ» (Μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο)

Αλλά ας δούμε τώρα τι είπαν τα αφεντικά, Άγγλοι και Αμερικανοί, για την πολιτική και οικονομική ολιγαρχία, γι αυτούς τους εγκάθετους που οι ίδιοι επαναφέρανε στην εξουσία μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου πολέμου. Τον Αύγουστο του 1946 η Βρετανική Διακομματική Επιτροπή που ήρθε στην Ελλάδα για να εξετάσει την κατάσταση που επικρατούσε διαπίστωνε στην έκθεση της:

“...Παρ' όλο που δεν υπάρχουν τίτλοι ή κοινωνικές διακρίσεις στην Ελλάδα, υπάρχουν πάνω-κάτω 3.000 εξαιρετικά πλούσιες οικογένιες που κυρίως ζούνε μέσα ή γύρω απ' την Αθήνα. Τα μέλη των οικογενειών αυτών, στις οποίες ανήκουν πολλοί από τους πολιτικούς της χώρας, ζούνε σε μεγάλη πολυτέλεια. Έχουν στη διάθεσή τους χρυσές λίρες... και παραμένουν αδιάφοροι στην ακρίβεια της ζωής, και καθώς δεν υπάρχει φόρος εισοδήματος με την έννοια του Βρετανικού φόρου, ζούνε ουσιαστικά αφορολόγητοι. Η πολυτελέστατη φιλοξενία που προσφέρουν οι πλούσιοι αυτοί μαζί με την εμφανή παρουσία ακριβών ειδών στα μαγαζιά των Αθηνών, μπορούν να δώσουν σ' έναν επισκέπτη λαθεμένη εντύπωση της αληθινής οικονομικής καταστάσεως της χώρας. Η κατάσταση αυτή δε, είναι κρίσιμη...”1

Μετά την παράδοση της λαϊκής εξουσίας αμαχητί στους Άγγλους και μετά τη χρεοκοπία τους το 1947, οι Άγγλοι παραχώρησαν τη θέση τους στους Αμερικανούς και στις πιο βάναυσες μεθόδους επέμβασης και ελέγχου, με το σχέδιο Marshall.
Οι Αμερικανοί ήλπιζαν να εμπνεύσουν στους εγκάθετούς τους «τις αρετές της αγγλοσαξονικής επιχείρησης και να προβάλουν τις λαμπρές προοπτικές του μέλλοντος του καπιταλισμού» ενάντια στον «κομμουνιστικό κίνδυνο».
Για το ποιόν λοιπόν της ελληνικής ολιγαρχίας που γδέρνει κυριολεκτικά το λαό μας και σήμερα κάθε φορά με νέα αφεντικά, θα μεταφέρω τους χαρακτηρισμούς που δώσανε στους εγκάθετους αυτοί οι ίδιοι που τους φέρανε στην εξουσία.

Μετά τη χρεοκοπία των Άγγλων, ύστερα από την εισβολή τους το 1944, έφτασε στην Ελλάδα στις 18-01-1947 η πρώτη αμερικανική επιτροπή με επικεφαλής τον Αμερικανό Πόρτερ.

Δεν πέρασαν παρά μόνον έξι μήνες παραμονής του αρχηγού της πρώτης αμερικανικής οικονομικής αποστολής στην Ελλάδα, για να νιώσει την πλήρη απογοήτευση για την πολιτική και οικονομική ηγεσία της χώρας μας. Το Σεπτέμβρη του 1947, στο Collier’s του μήνα Σεπτέμβρη έγραφε:

«Από ό,τι μπόρεσα να διαπιστώσω, η κυβέρνηση δεν είχε ποτέ άλλη πολιτική πρακτική από το να ζητάει συνέχεια ξένη βοήθεια για να διατηρεί την εξουσία της και να διασώζει συνέχεια τα προνόμια μιας μικρής κλίκας εμπόρων και τραπεζιτών, οι οποίοι αποτελούν την αόρατη εξουσία της Ελλάδος…

Αυτή η κλίκα είναι αποφασισμένη να υπερασπίσει με κάθε τρόπο τα οικονομικά της συμφέροντα και δεν ενδιαφέρεται καθόλου για το τι μπορεί να στοιχίσει αυτό στην οικονομία της χώρας. Τα μέλη αυτής της κλίκας επιθυμούν να διατηρήσουν αλώβητο ένα φορολογικό σύστημα που τους ευνοεί μ’ έναν αληθινά σκανδαλώδη τρόπο. Αντιτίθενται στον έλεγχο συναλλάγματος γιατί θα τους εμπόδιζε να εξαγάγουν τα κέρδη τους στις τράπεζες του Καΐρου και της Αργεντινής. Δεν διανοήθηκαν ποτέ να επενδύσουν τα κέρδη τους στη δική τους χώρα για να βοηθήσουν στην αναστήλωση  της εθνικής οικονομίας.

Τα συμφέροντα των εφοπλιστών προστατεύονται επίσης με σκανδαλώδη τρόπο. Η ελληνική εμπορική ναυτιλία ανθεί στην εποχή μας και οι εφοπλιστές κερδίζουν τεράστια ποσά, αλλά το χρεοκοπημένο ελληνικό κράτος δεν αποκομίζει κανένα όφελος απ’ αυτό. Οι μισθοί των ναυτικών επιστρέφουν στην Ελλάδα, αλλά οι εφοπλιστές ασφαλίζουν το μεγαλύτερο μέρος των κερδών τους στις ξένες χώρες.
Κάθε επιχείρηση θα έπρεπε να πληρώνει μια σημαντική προσφορά στο κράτος κάτω από την προστασία του οποίου λειτουργεί. Αυτό ισχύει κατά κύριο λόγο για την περίπτωση των εφοπλιστών που τα μεγαλύτερα κέρδη τους προέρχονται από τα λίμπερτυ που τους παραχώρησε η αμερικανική Ναυτική Αποστολή με την εγγύηση του ελληνικού κράτους.
Οι περισσότεροι από τους τελευταίους αυτούς είναι πολύ ευχαριστημένοι άνθρωποι και μιλάνε πολύ καλά αγγλικά. Είναι πάντοτε πρόθυμοι όταν πρόκειται να εξυπηρετήσουν την αμερικανική αποστολή. Αλλά κάτω από όλη αυτή την πρόσοψη υπάρχει η επιθυμία να χρησιμοποιήσουν την αμερικανική αποστολή για τα δικά τους συμφέροντα. Θυμάμαι ακόμα ένα από τα πιο επίσημα γεύματα ενός από τους σημαντικότερους τραπεζίτες, που μ’ είχε καλέσει στη βίλα του των Αθηνών. Είχε τρεις σερβιτόρους με λιβρέα (ειδική στολή υπηρετών- λακέδων), μια ποικιλία από τα πιο φίνα κρασιά και φαγητά διάφορα, περίφημα γαρνιρισμένα. Κατά τη διάρκεια του γεύματος, ένας από τους αντιπροσώπους της κλίκας που ανέφερα, άρχισε να εξυμνεί τις ομορφιές της ζωής δίπλα στη θάλασσα, καθώς και τις χάρες των αριστοκρατικών σπόρ.
Η αντίθεση ανάμεσα στο γεύμα αυτό και στα παιδιά που πεθαίνουν στους δρόμους της Αθήνας είναι πραγματικά τρομερή…»

Άλλος Αμερικανός, ο Πρέσβης Μακ Βη στην Αθήνα, σε γράμμα του προς τον Cavendish Cannon γράφει στις 14 Οκτωβρίου 1946:

«Την στιγμή αυτή η έλλειψη ηγεσίας είναι οπωσδήποτε η βασικότερη πληγή αυτής της χώρας. Οι παλιοί ηγέτες λόγω έλλειψης άλλων ηγετών, έχουν επανέλθει τώρα στο προσκήνιο και σκέφτονται ακόμα με τη λογική της παλιάς διαμάχης μεταξύ βασιλικών και βενιζελικών, ενώ τους διαφεύγει εντελώς το νόημα των εξελίξεων που επέφεραν στην Ευρώπη και στον κόσμο ο Β’ Παγκόσμιος πόλεμος και η άνοδος της Ρωσίας. Μικροί άνθρωποι, γερασμένοι άνθρωποι, χωρίς καμιά αίσθηση του ρεαλισμού που απαιτεί η κατάσταση. Με τέτοιους έχουμε να κάνουμε τώρα».

Παρόμοια επιστολή με τα ίδια προβλήματα έστειλε και στον υφυπουργό των εξωτερικών των Η.Π.Α ο δ/ντής του γραφείου Ανατολικών και Αφρικανικών υποθέσεων Λόυ Χέντερσον. Σε υπόμνημά του το 1948 προς τον Υπουργό Μάρσαλ μεταξύ άλλων έγραφε:

«Εκτιμούμε, ότι η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να συντηρήσει τις απαιτούμενες στρατιωτικές δυνάμεις μετά την 1η Ιουλίου χωρίς εξωτερική βοήθεια».

Σε επιστολή του οικονομολόγου Βαρβαρέσσου προς τον διοικητή της τράπεζας της Ελλάδας εκθέτει μία έρευνα σχετικά με τις εισαγωγές του 1946:

"Από το ποσό των 150 εκ. δολ. που προορίζονταν για εισαγωγές του έτους 1946 εισήχθηκαν εμπορεύματα αξίας μόνον 58 εκ. δολλαρίων, τα δε υπόλοιπα μεταφέρθηκαν στο εξωτερικό «υπό μορφήν ψευδών προσφορών και βεβαρυμένων τιμολογίων»."

Οι Αμερικανοί αξιωματούχοι είχαν συμπεράνει ότι στην Ελλάδα έλειπε η κατάλληλη εθνική ηγεσία και πως η χώρα βρισκόταν  στο έλεος μικρόμυαλων, εξαχρειωμένων διεφθαρμένων πολιτικών.
Η εφημεριδα «Daily Mirror» στις 5 Ιουλίου 1947 έγραφε σχετικά με το τι συνέβαινε με τα ξένα κεφάλαια, που προστατεύονταν από το γεγονός ότι προορίζονταν για συγκεκριμένους σκοπούς και παραμένανε αχρησιμοποίητα. Ο Δήμαρχος του Λονδίνου πριν αρκετές μήνες είχε δωρίσει 20 χιλιάδες στερλίνες στην πόλη της Θεσσαλονίκης για την αποπεράτωση του Γενικού Νοσοκομείου και την ίδρυση μιας σχολής Νοσοκόμων. Η δωρεά ανακλήθηκε γιατί έμεινε στα αζήτητα από τις αρμόδιες υπηρεσίες.
Ένα από τα πιο συνταραχτικά γεγονότα του 1947 ήταν η παραχώρηση από τον υπουργό του Εμπορικού Ναυτικού Αβραάμ, 109 λίμπερτυ σε 23 οικογένειες εφοπλιστών και σε 10 ανώνυμες εταιρίες κάτω από συνθήκες που χαρακτηρίστηκαν σκάνδαλο άνευ προηγουμένου από τον αμερικανικό τύπο.
Αμερικανοί διπλωματικοί παρατηρητές που παρακολουθούσαν τα ελληνικά πράγματα στη χώρα μας, αδυνατούσαν να βρούν σ’ όλη τη σύγχρονη –παγκόσμια- ιστορία, περίπτωση ανάλογη " μ’ αυτή τη σπουδή με την οποία μια μικρή χώρα αναθέτει το χειρισμό των εσωτερικών της υποθέσεων σε μια άλλη χώρα."

Δέστε παρόμοιες καταστάσεις του 1947 με το σήμερα. Οι Αμερικανοί για να εξαναγκάσουν σε συνεργασία τους τότε  αντιπάλους Τσαλδάρη και Σοφούλη με τις διάφορες αμερικανικές υπηρεσίες που έλεγχαν τα πάντα, όπως σήμερα η τρόικα, σταμάτησαν τον εφοδιασμό της Ελλάδας σε καύσιμα και οι δυο ανταγωνιστές αναγκάστηκαν να συμφωνήσουν. Βλέπε παρόμοια συνεργασία σήμερα.  Ο φιλελεύθερος Σοφούλης τότε, γίνεται πρωθυπουργός και ο μοναρχικός Τσαλδάρης αντιπρόεδρος.
Η Εφημερίδα «Εθνικός Κήρυξ» σχολίαζε την ίδια μέρα: 

«Σκηνοθέτες του γεγονότος αυτού υπήρξαν οι Αμερικανοί. Υπάρχουν εδώ πρεσβευτές ανώτεροι διοικητικοί υπάλληλοι, ανώτατοι λειτουργοί, πολιτικοί και διπλωμάτες, με ειδικές εξουσίες. Όλοι αυτοί παρακολουθούσαν την κρίση, έλαβαν μέρος στην κρίση. Τους συναντάει κανείς παντού. Είναι αυτοί που επεμβαίνουν, υποδεικνύουν, πιέζουν, επιμένουν, επιβάλουν».

Θα μπορούσε να καταγράψει κανείς πολλά τέτοια περιστατικά δουλοπρέπειας των πολιτικών μας μέχρι σημερα.
Το τραγικό και ατυχές έλλειμμα ηγεσίας υπήρχε και από την άλλη πλευρά, από την ηγεσία της ΕΑΜικής Αντίστασης με επικεφαλής τη στενή ηγεσία του ΚΚΕ. Η χώρα μας βγήκε από τη γερμανική κατοχή με κυριαρχία της λαϊκής εξουσίας. Στις 27 από τις 31 επαρχίες της χώρας μας είχε καθιερωθεί ο αρχαίος παραδοσιακός θεσμός του κοινοτισμού, που είναι στο DNΑ του απλού Έλληνα, που τόσο το συκοφάντησε, το συκοφαντεί και το τρέμει το ολιγαρχικό κατεστημένο της πλουτοκρατίας.
Ο λαός μας κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου δεν πολεμούσε μόνον, αλλά ελεύθερος στην κατοχή, δημιουργούσε και μια καινούργια δημοκρατική κοινωνία με τους κατεξοχήν ελληνικούς παραδοσιακούς θεσμούς του κοινοτισμού, δομές που τσάκιζε ό,τι σάπιο είχε κληρονομήσει από το ολιγαρχικό παρελθόν της υποτέλειας. Αυτό ήταν το ΕΑΜ που τόσο το μίσησε το πουλημένο ολιγαρχικό κατεστημένο.
Αυτό το κοινωνικό φαινόμενο ήταν το μοναδικό στην Ευρώπη κατά τη διάρκεια του πολέμου. Μακριά από αυτά που υφαίνανε οι πολιτικοί της δεκάρας στα παρασκήνια, η ελληνική λαϊκή ψυχη δημιουργούσε μια καινούργια δίκαιη κοινωνία. Δεν είναι τυχαία το λόγια που είπε ο Τσώρτσιλ :

 “αν χάσουμε την Ελλάδα θα αλλάξει η πορεία του κόσμου”.
Σε ό,τι αφορά τον στενό κύκλο της ηγεσίας του ΚΚΕ, με τα λάθη της πρόδωσε τις προσδοκίες του λαού μας και χάρισε την εξουσία, δώρο στις «άψυχες μαριονέτες». Μαζί με την ολιγαρχία έθαψε και τη δόξα της Ελλάδας που είχε κατακτηθεί σε όλη τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου.
Μεγάλο βάρος πέφτει στη σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ να προχωρήσει  σε μια βαθιά μαρξιστική κριτική ανάλυση των λαθών της παλιάς ηγεσίας του κόμματος.
Οι γενναίοι στάθηκε αδύνατο να συμβιώσουν με τη νέα τάξη πραγμάτων που επέβαλαν οι Αγγλοι.
Για να καταλάβουμε το νόημα και το ρόλο των υποταγμένων πολιτικών, αρκεί να δούμε πως έφυγε η Ελλάδα από το Συνέδριο  Ειρήνης στο Παρίσι. Ποιοί διαπραγματεύτηκαν τα αιτήματα της πατρίδας μας; Αυτοί, που ήταν υπό την κηδεμονία της Αγγλίας. Απόντες  και υπονομευτές των αγώνων του λαού μας, υποταγμένοι και δουλοπρεπείς στα συμφέροντα της Αγγλίας, φυσικά με το αζημίωτο.
Επικεφαλής της ελληνικής αντιπροσωπείας ήταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Κ. Τσαλδάρης, ο οποίος πήγε ως εντολοδόχος των Βρετανών. Με τη δουλική υπακοή της ελληνικής ολιγαρχίας στα αφεντικά, φάνηκε πιστή στις υποδείξεις των «συμμάχων» και οι ελληνικές διεκδικήσεις πέρασαν στις καλένδες. Οι υπηρέτες ποτέ δεν σηκώνουν το ανάστημά τους στα αφεντικά για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Αυτή ήταν η πολιτική ηγεσία του τόπου μας. Έτσι χάθηκε η ένωση της Κύπρου και της Βόρειας Ηπείρου με την πατρίδα.
Όταν αυτή η κατάντια της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας επισημαίνεται  από Έλληνες ερευνητές, αυτοί θεωρούνται συκοφάντες και προδότες...

1 Γιώργου Δ. Κατσούλη Το Κατεστημένο στη Νεοελληνική ιστορία, “Νέα Σύνορα”, 1975.