ΣΤΑ 72 ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΝΙΚΗΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ ΣΤΟΝ Β’ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ

Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΛΛΑΞΕ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ Β' ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Στις 8 και 9 του Μάη γιορτάστηκε η 72η επέτειο της μεγάλης νίκης στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο. Οι Βρυξέλλες έπρεπε να τιμήσουν την Ελλάδα που άλλαξε την πορεία του Β’ Παγκόσμιου πολέμου! Αλλά...
Με το πέρασμα του χρόνου οι άνθρωποι, και ιδιαίτερα οι “Μεγάλοι” του σημερινού κόσμου ξέχασαν τη συμβολή της Ελλάδας στο Β’ Παγκόσμιο πόλεμο. Η ιστορία όμως δεν ξεχνάει. Κι ακόμα ηχούν τα λόγια που οι μεγάλοι της εποχής του πολέμου αφιέρωσαν στους άθλους του Έλληνα στρατιώτη. Ξέχασε και η δική μας πολιτική ηγεσία να θυμίσει στην τοκογλυφική μάζωξη των Βρυξυλλών τη συμβολή της πατρίδας μας στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, η οποία τους έβγαλε απ’ το βαθύ λήθαργο του φασισμού που τους είχαν βάλει οι ορδές του Χίτλερ το Μάη του 1940, με ίσες δυνάμεις των αντιπάλων, σε έμψυχο και άψυχο υλικό.
O Χίτλερ πάντοτε έθετε τον Μουσολίνι προ τετελεσμένων γεγονότων και αυτή τη φορά ο Μουσολίνι με το λάθος του, θέλησε να του το ανταποδώσει με το ίδιο νόμισμα, λέγοντας ότι ο Χίτλερ θα μάθει από τις εφημερίδες ότι κατέλαβα την Ελλάδα.
Το σχέδιο του Άξονα για τα Βαλκάνια ήταν ότι με βαθμιαία διπλωματική πίεση θα κατόρθωνε να τα εντάξει στη Νέα Τάξη πραγμάτων και μόνον το Μάρτη του 1941 θα επέμβαινε δυναμικά.
Η επίθεση των Ιταλών στις 28 Οκτωβρίου του 1940 έμελλε να κάνει το μήνα αυτό με το “ΟΧΙ” των Ελλήνων, έναν από τους μοιραίους μήνες του πολέμου, έναν από τους μήνες, που έδωσε καινούργια τροπή στον πόλεμο. Χάλασε τα σχέδια του Άξονα στα Βαλκάνια.
To “OXI” των Ελλήνων ήταν η πρώτη νίκη των συμμάχων ενάντια στον Άξονα, όταν οι σύμμαχοι τον θεωρούσαν αήττητο, αναπτέρωσε τους λαούς της Ευρώπης, βάζοντας σε κίνδυνο τη γερμανική θέση στα Βαλκάνια, υποχρεώνοντάς την στην αναθεώρηση των σχεδίων της.
Για τις νίκες των Ελλήνων στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο με τους Ιταλούς και τους Γερμανούς στη στεριά και τη θάλασσα, δεν υστερούν σε θαυμασμό και οι μεγάλοι μας σύμμαχοι.
Ο Winston Churchill έλεγε: “Είχα φθάσει στην Νέα Υόρκη τον Ιούλιο του 1940 μετά την ήττα των συμμάχων στο Δυτικό Μέτωπο, καταλυπημένος από την κατάκτηση της Ευρώπης και την απομόνωση της Αγγλίας. Οι ελπίδες μας όλων στηρίζονταν στην Αμερική. Η Ελληνική Νίκη -η πρώτη ήττα του Άξονα- διέλυσε το μύθο του αήττητου και εγκαρδίωσε τους φίλους της ελευθερίας απανταχού ενισχύοντας την πεποίθηση στην τελική νίκη”.
“Οι ελληνικές επιτυχίες στην Αλβανία οικοδομούν την πρώτη νίκη των συμμάχων, σε μια στιγμή που ο Άξονας φαινόταν αήττητος...
Το θάρρος και η δύναμη της ψυχής που επιδεικνύονται σ’ αυτές τις οδυνηρές περιστάσεις, αποτελούν για τα Ηνωμένα Έθνη πηγή έμπνευσης... Εάν δεν ήταν η ανδρεία των Ελλήνων και το θάρρος τους, η έκβαση του Β’ Παγκοσμίου πολέμου θα ήταν ακαθόριστη... Ο επικός αγώνας της Ελλάδας συνετέλεσε στην ματαίωση των σχεδίων του Χίτλερ να κατακτήσει τον κόσμο”.
Ο Сталин: “Εάν οι Ρώσοι κατόρθωσαν να προβάλλουν αντίσταση στην είσοδο της Μόσχας για να σταματήσουν και να αποτρέψουν το γερμανικό χείμαρρο, το οφείλουν στους Έλληνες, οι οποίοι καθυστέρησαν τις γερμανικές μεραρχίες, την ώρα που θα μπορούσαν να μας κάνουν να γονατίσουμε”.
Ο στρατάρχης Жуков: “Ανεξάρτητα από αυτό που οι μελλοντικοί ιστορικοί θα πουν, αυτό που μπορούμε να πούμε τώρα, είναι ότι η Ελλάδα έδωσε στο Μουσολίνι ένα αξέχαστο μάθημα, ότι ήταν το κίνητρο για την επανάσταση στη Γιουγκοσλαβία, ότι κράτησε τους Γερμανούς στην ηπειρωτική χώρα και στην Κρήτη για έξι εβδομάδες, ανέτρεψε τη χρονολογική σειρά όλων των σχεδίων της Γερμανικής Ανώτατης Διοίκησης και έφερε έτσι μια γενική αντιστροφή ολόκληρης της πορείας του πολέμου και νικήσαμε”.
Τα λόγια του μεγάλου στρατάρχη, από τους κορυφαίους της νίκης στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο ως κορυφαίου στρατιωτικού και όχι ως πολιτικού, μετρούν πολύ και ανατρέπουν όποιες αμφιβολίες διατυπώσουν ιστορικοί.
Ο στρατηγός George Alexander: “Είμαι ανίκανος να δώσω το κατάλληλο εύρος της ευγνωμοσύνης που αισθάνομαι για την ηρωική στάση του λαού και των ηγετών της Ελλάδας.”
Ο Franklin Roosevelt: “Ο αγώνας της Ελλάδας στον πόλεμο αποτελεί φωτεινό παράδειγμα για όλα τα έθνη... Οι Έλληνες δίδαξαν την αξιοπρέπεια στο πέρασμα των αιώνων. Όταν όλος ο κόσμος έχασε την ελπίδα του, οι Έλληνες τόλμησαν να αμφισβητήσουν το αήττητο του γερμανικού τέρατος, υψώνοντας απέναντί του το υπερήφανο πνεύμα της ελευθερίας... Στις 10 Απριλίου 1941, μετά από την ελληνική συνθηκολόγηση με τη Γερμανία, βόρεια οχυρά της Ελλάδας παραδίνονται. Οι Γερμανοί εκφράζοντας το θαυμασμό τους στους Έλληνες στρατιώτες δήλωσαν ότι είναι τιμημένοι και υπερήφανοι έχοντας ως αντίπαλό τους έναν τέτοιο στρατό και ζήτησαν να επιθεωρήσει ο Έλληνας διοικητής το γερμανικό στρατό σε μια ένδειξη τιμής και αναγνώρισης! Η γερμανική σημαία αναρτήθηκε μόνο μετά την πλήρη απόσυρση του ελληνικού στρατού.
Η Ελλάδα έδωσε το παράδειγμα, το οποίο, ο καθένας από μας πρέπει να ακολουθήσει μέχρις ότου, οι σφετεριστές της ελευθερίας, οπουδήποτε της γης ευρίσκονται, υποστούν τη δίκαια καταδίκη τους”.
Ο Νίκολ Μακ-Βη, πρέσβης των Η.Π.Α. στην Αθήνα μετέδιδε ενθουσιασμένος: “Οι Έλληνες αποδείχθηκαν μεγάλοι μαχητές και ξεπερνούν στη Γραμμή Μεταξά εκείνα που ήδη έκαναν εναντίον των Ιταλών. Στον τιμητικό κατάλογο των νικητριών χωρών, το όνομα της Ελλάδας θα καταχωρηθεί πολύ ψηλά, αν όχι στην ψηλότερη θέση”.
Το πόσο ψηλά μας καταχώρησαν το έδειξαν πολύ σύντομα, ξέχασαν τη Χάρτα του Ατλαντικού, μας οδήγησαν στον εμφύλιο και μας καταχωρούν και σήμερα πολύ ψηλά χωρίς φυσικά την έλλειψη των “περήφανων” δικών μας κομπραδόρων που είναι ασυναγώνιστοι στη δουλοπρέπεια και την υποτέλεια παγκοσμίως... Οι Έλληνες είναι ακατανίκητοι όταν έχουν ηγεσία.
Ο Ντε Γκωλ: “Η στάση της Ελλάδος δημιουργεί γι’ αυτήν δικαιώματα αναμφισβήτητα... Η Ελλάδα είναι το σύμβολο της βασανισμένης, ματωμένης αλλά ζωντανής Ευρώπης. Δεν ήταν ποτέ μια ήττα τόσο αξιότιμη για εκείνους που την υπέστησαν.”
Δεν υστέρησαν σε επαίνους και θαυμασμό πολλοί πρώην πρωθυπουργοί και διπλωμάτες από την Ευρώπη και την Αμερική και ο διεθνής τύπος και οι ραδιοφωνικοί σταθμοί, αλλά εδώ περιορίζομαι μόνο στην αναφορά της τουρκικής εφημερίδας Bahid η οποία σε μια πρόταση μόνο συμπυκνώνει τον παγκόσμιο θαυμασμό: “Η Ελλάς αποτελεί για όλο τον κόσμο παράδειγμα γενναιότητας”.
Ήταν η επίθεση της άνοιξης από 9-15 Μαρτίου 1941 όπου με 30 μεραρχίες ο ίδιος ο Μουσολίνι διηύθυνε την επιχείρηση Primavera, που απέτυχε παταγωδώς και απογοητευμένος και ταπεινωμένος έφυγε για τη Ρώμη, παρά την βρετανική ολιγωρία.
Από τις μυστικές επιστολές του Χίτλερ προς τον Μουσολίνι προκύπτει και ένα άλλο σημαντικό γεγονός που επιβεβαιώνει την αλλαγή της πορείας του Β’ Παγκοσμίου πολέμου.
Ο Χίτλερ έγραφε:
“Το 1940 και τον Ιανουάριο του 1941 αποφάσισα να βάλω το σύρτη στη δυτική είσοδο της Μεσογείου. Για τον σκοπό αυτό συναντήθηκα με τον Πρόεδρο της Ισπανικής Κυβέρνησης. Αν επερχόταν τότε η συμφωνία, θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί το μεγάλο μεσογειακό σχέδιό μου... Η ατυχής αρχική έκβαση της Μάχης της Ελλάδος ενθάρρυνε τους Άγγλους να επιτεθούν νικηφόρα στη Λιβύη. Και τότε, για πρώτη φορά, ο στρατηγός Φράνκο φάνηκε διστακτικός. Από τότε όλες οι μελλοντικές προσπάθειες να πεισθούν οι Ισπανοί να μπουν στον πόλεμο στο πλευρό μας αποδείχθηκαν μάταιες. Όσον αφορά τις στρατιωτικές συνέπειες, αυτές απέβησαν, Ντούτσε, σοβαρές εις το έπακρον. Η Αγγλία θα έχει στη διάθεσή της ένα σχετικό αεροπορικών βάσεων, οι οποίες θα τη φέρουν όχι μόνον πλησιέστερα στις πετρελαιοπηγές του Πλοέστι, αλλά και σε άμεση γειτνίαση με όλη τη Νότια Ιταλία και ιδιαιτέρως με τους λιμένες επιβιβάσεως της Ιταλίας και Αλβανίας. Δεν τολμώ ούτε καν να αναλογισθώ τις επιπτώσεις αυτής της κατάστασης.”
Στο ημερολόγιό του στις 4 και 11 Δεκεμβρίου του 1940, ο Joseph Goebbels σημειώνει: ”Οι Ιταλοί υφίστανται από τους Έλληνες τη μια πανωλεθρία μετά την άλλη. Το όλο σχέδιο είναι σαθρό απ’ άκρη σ’ άκρη.
Συζητώ με τον Jodl την ελληνική εκστρατεία. Οι κρίσεις του για την στρατιωτική άποψη της επιχείρησης είναι απαισιόδοξες. Η Ρώμη έχει πραγματικά βάλει τροχοπέδη στα σχέδιά μας”.
Ο νικηφόρος πόλεμος της Ελλάδας ενάντια στον ιταλικό φασισμό, συνέβαλε και στην ανατροπή της φιλογερμανικής κυβέρνησης του πρωθυπουργού Τσβέτκοβιτς στη Γιουγκοσλαβία. Ήταν όμως πολύ αργά για την Γιουγκοσλαβία να οργανώσει την αντίσταση στις γερμανικές στρατιές τις πρώτες μέρες της εισβολής.
Κάθε μέρα επί δυο μήνες που η γερμανική αεροπορία ασχολούνταν στην Ελλάδα με την εκκένωση των συμμαχικών στρατευμάτων, επέτρεψε στη σταθεροποίηση της κατάστασης των Άγγλων στη Λιβύη και απέτρεψε τη μεταφορά πολεμικού υλικού στο Τομπρούκ.
Το Φεβρουάριο του 1945 ο Χίτλερ ομολόγησε στους στρατηγούς του τα αίτια καθυστέρησης της επίθεσης στη Σοβιετική Ένωση λέγοντας: “Αναγκασθήκαμε παρά τη θέλησή μας να επέμβουμε στα γεγονότα των Βαλκανίων, απ’ όπου ακολούθησε αναπόφευκτα η καταστρεπτική καθυστέρηση της προετοιμασίας μας κατά της Ρωσίας”.
Σε συνομιλίες με τον Μαρτίν Μπόρμαν, ο Χίτλερ χαρακτήριζε την εκστρατεία του Μουσολίνι στην Ελλάδα ως “την αφορμή που χάσαμε τον πόλεμο”.
Και στο συμμαχικό δικαστήριο της Νυρεμβέργης οι Γερμανοί στρατηγοί αποκάλυψαν ότι αρχικώς η εκστρατεία κατά της Ρωσίας θα άρχιζε την 11η, 15η, ή το πολύ την 18η του Μάη. Πέρα τούτων, η ελληνική αντίσταση επέφερε αναστάτωση στα γερμανικά σχέδια για την εκδίωξη των Βρετανών από την Αίγυπτο και την Ανατολική Μεσόγειο, καθυστέρησε τόσο ώστε να μην παρουσιάζει για τους Γερμανούς τα πλεονεκτήματα εκείνα και τις προϋποθέσεις μοναδικές, οι οποίες υπήρχαν και δεν έγινε δυνατόν να επανέλθουν ποτέ.
Η αντίσταση του λαού μας, όχι μόνο καθυστέρησε για έξι εβδομάδες την επιχείρηση “Μπαρμπαρόσα”, αλλά ευνόησε πολύ τους “συμμάχους” μας Άγγλους, γιατί ο χρόνος αντίστασης της “μικρής Ελλάδος” κατά της Ιταλίας τους έδωσε τη δυνατότητα να φέρουν το 1941 πάνω από 700 χιλιάδες στρατό από τις αποικίες μέσω του Σουέζ και να εξασφαλίσουν ναυτική και χερσαία υπεροχή στην Ανατολική Μεσόγειο και στην Εγγύς και Μέση Ανατολή. Έτσι έκοψαν το δρόμο των Γερμανοϊταλών προς την Αίγυπτο, την Κύπρο, το Λίβανο, την Παλαιστίνη, τη Μεσοποταμία και το Ιράν.
Η ισχυροποίηση της Αγγλίας στην Ανατολική Μεσόγειο ανέκοψε και τις ορέξεις της Τουρκίας προς τον Καύκασο και την ανάγκασε να κλειδώσει στο χρονοντούλαπο τις μυστικές διαπραγματεύσεις με την εχθρική πάντα Γερμανία προς την Ελλάδα και να κρατήσει ουδέτερη στάση. Πιστή πάντα στα σχέδια του Χίτλερ η Τουρκία απέρριψε όλες τις προσπάθειες των συμμάχων να την πείσουν να κηρύξει τον πόλεμο κατά του Άξονα. Ο Τσόρτσιλ στον 6ο τόμο των απομνημονευμάτων του αναφέρεται στο γεγονός αυτό. “Δεν ξέρουμε ποια θα ήταν η εξέλιξη του πολέμου αν η Τουρκία κήρρυτε τον πόλεμο κατά της Σοβιετικής Ένωσης από την πλευρά του Καυκάσου”.
Τα χαράματα 6 Απριλίου τα γερμανικά στρατεύματα ξεκινούν να προσβάλλουν την ελληνοβουλγαρική μεθόριο στην οχυρωματική “γραμμή Μεταξά”. Εδώ, στο οχυρό Ρούπελ, καθώς η στενωπός του είναι η κύρια δίοδος εισβολής στην Ελλάδα από τη Βουλγαρία, γράφτηκε μια από τις επικότερες και συγκλονιστικότερες σελίδες του ελληνογερμανικού πολέμου, ένα νέο “ΟΧΙ” στο γερμανικό φασισμό, όπου ακόμα και ο εχθρός ένιωθε την ανάγκη να εκθειάσει την ελληνική ανδρεία με δέος, συμπάθεια και θαυμασμό.
Ο επικεφαλής των δυνάμεων εισβολής στρατάρχης Fon List στην Ημερήσια Διαταγή αναγνώριζε τη “γενναιότητα των Ελλήνων στρατιωτών” και συνιστούσε “εις τους Γερμανούς να τους μεταχειριστούν όπως αξίζει εις γενναίους στρατιώτας...”.
Στο ανακοινωθέν που εξέδωσε το Στρατηγείο του Χίτλερ, στις 11 Απριλίου 1941, ανέφερε τα ακόλουθα: “Εκλεκτά Ελληνικά στρατεύματα υπεράσπισαν με εντελώς εξαιρετικόν ηρωισμόν τα οχυρά της γραμμής Μεταξά. Προεκλίθηκαν κατ' αυτόν τον τρόπο συγκρούσεις εξ’ εγγυτάτης αποστάσεως, τόσον πείσμονες και έντονοι, όσον δεν είχον λάβει μέχρι τούδε εις κανένα άλλον πολεμικόν θέατρον”.
Γερμανός αξιωματικός της αεροπορίας για την αντίσταση του στρατού μας κατά των Γερμανών στην Ανατολική Μακεδονία και Θράκη έλεγε στον αντιστράτηγο Δέδε ότι οι στρατιώτες μας ήταν ο πρώτος και τελευταίος στρατός στον οποίο τα αεροπλάνα κάθετου εφόρμησης Στούκας δεν έσπερναν πανικό. “Αντί να φεύγουν αλλόφρονες όπως γινόνταν στη Γαλλία και στην Πολωνία, μας πυροβολούσαν από τις θέσεις τους”.
Και ο Χίτλερ δήλωνε στο χιτλερικό Ράιχσταγκ: “Η ιστορική δικαιοσύνη μου επιβάλλει να διαπιστώσω ότι μεταξύ των εχθρών οι οποίοι βρίσκονταν απέναντι μας, ο Έλλην στρατιώτης προ πάντων πολέμησε με το μεγαλύτερο θάρρος. Παρεδόθη μόνον, όταν η εξακολούθησης της αντιστάσεως δεν ήταν πλέον δυνατή και δεν είχε πλέον κανένα λόγο”.
Ακολούθησε η μάχη της Κρήτης που θα τον κάνει έξω φρενών. H μάχη της Κρήτης κόστισε στους Γερμανούς την καταστροφή της 7ης αεροκίνητης μεραρχίας, η οποία αποτελούσε την αιχμή της γερμανικής λόγχης, καλά εκπαιδευμένη και τυφλά αφοσιωμένη στον Φύρερ. Το μάθημα της Κρήτης άλλαξε τα σχέδια του Χίτλερ για παρόμοια αεροπορική απόβαση στην Κύπρο, στο Λίβανο και στην Παλαιστίνη. Καθυστέρησε την επίθεση στη Σοβιετική Ένωση και σε όλη τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου η Γερμανία δεν μπόρεσε να δημιουργήσει παρόμοια αεροκίνητη μεραρχία.
Προκαλούν ιδιαίτερο ενδιαφέρον οι απαντήσεις του υπουργού της πολεμικής βιομηχανίας του Χίτλερ Σπέερ για το “ΟΧΙ” των Ελλήνων. “Ο Χίτλερ μετά το 1942 στις διμερείς συζητήσεις μας, κάνοντας κατά κάποιο τρόπο απολογισμό της μέχρι τότε πορείας του πολέμου, τερμάτιζε πάγια τους συνήθως μακροσκελείς του μονολόγους με το να αναθεματίζει το χάσιμο πολύτιμου χρόνου στην Ελλάδα. Κι’ αυτό που τον είχε κυριολεκτικά εξοργιώσει τα τελευταία χρόνια, ήταν ότι είχε συνειδητοποιήσει, ότι “όλη η στρατηγική σύλληψη, που είχε διαμορφώσει ετοιμάζοντας τον πόλεμο κατά της Ρωσίας, εξουδετερώθηκε απ’ τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο. Κι' εγώ προσωπικά κι' όλοι οι αξιωματούχοι του Γ’ Ράιχ, -λέει ο Σπέερ- μείναμε έκπληκτοι από το γεγονός ότι μια περιοχή που δεν την φανταζόμασταν κανείς στα Βαλκάνια, παρουσίασε το φαινόμενο αυτό της αντίστασης των Ελλήνων.
Και όταν την άνοιξη του 1945 ο Χίτλερ έχασε τον πόλεμο, η ιστορία αυτή του πολέμου με την Ελλάδα τον έκανε νευρικό γιατί απέδιδε την ήττα στη Ρωσία στο χάσιμο των κρίσιμων εβδομάδων του Μαΐου του 1941”.
Η θάλασσα υπήρξε πάντα το λίκνο, το προπύργιο και ο θρόνος της ζωής και της ελευθερίας της φυλής μας. Οι θυσίες και η τόλμη του πολεμικού και εμπορικού μας ναυτικού είναι εφάμιλλες με το ολοκαύτωμα του στρατού μας στη χερσαία Ελλάδα.
Μέχρι τον Απρίλη του 1941 και ο πολεμικός μας στόλος, με βάση εξόρμησης τη Σαλαμίνα, απλώνεται μέχρι τις ακτές της Αδριατικής και προσβάλλει καίρια τις στρατιωτικές θαλάσσιες νηοπομπές των Ιταλών. Οι άθλοι των υποβρυχίων “Παπανικολής”, “Λάμπρος Κατσωνης”, “Νηρεύς”, “Τρίτων” περνάνε στην περιοχή του θρύλου.
Από τον Απρίλη όμως του 1941, με την αρχή της τριπλής κατοχής, μέχρι τον Οκτώβρη του 1944, ο στόλος και τα υποβρύχιά μας φεύγουν σαν τα αποδημητικά πουλιά από τη μητέρα-πατρίδα για τη συνέχιση της μάχης της Ελλάδας με βάσεις πλέον εξόρμησης την Αίγυπτο, τη Μέση Ανατολή, τη Μάλτα και τους πέντε ωκεανούς.
Οι σύμμαχοι χαρακτήρισαν το εμπορικό μας ναυτικό “τέταρτο όπλο”. Στο θαλάσσιο μέτωπο των πέντε ωκεανών με νηοπομπές από τα λιμάνια των ΗΠΑ, του Καναδά, της Αγγλίας, της Αυστραλίας, της Ινδίας και της Νότιας Αφρικής, εφοδίαζε τις στρατιές των συμμάχων με τρόφιμα, πολεμικό και υγειονομικό υλικό, φτάνοντας μέχρι τα παγομένα νερά του Μούρμανσκ και του Αρχάγγελου, στο Βόρειο Πόλο.
Η Ναυτική Ένωση, τμήμα της ΟΕΝΟ, έκαναν σύνθημα το “κρατάμε τα πλοία εν κινήσει”. Το σύνθημα αυτό το έκαναν καθημερινή πράξη. Με το πάθος και την αυτοθυσία, πολλά μέλη της Ναυτικής Ένωσης ήταν δυο, τρεις και τις περισσότερες φορές “περισωθέντες ναυαγοί” πλοίων, που τορπιλλίστηκαν στη διάρκεια του μεταφορικού έργου τους. Και πάλι μπάρκαραν για δεύτερη, τρίτη, τέταρτη και πολλές φορές και πέμπτη φορά. Χωρίς υπερβολή, τα πληρώματα των ελληνικών εμπορικών καραβιών που έκαναν τις συμμαχικές μεταφορές, είχαν αναδειχθεί σε άξιους πρωταγωνιστές, σε πραγματικούς ήρωες στον ιδιότυπο μα τόσο σκληρό πόλεμο των μεταφορών.
Πάνω από 10 χιλιάδες ναύτες και αξιωματικοί του εμπορικού μας ναυτικού και 447 πλοία βρήκαν το βυθό στους πέντε ωκεανούς στον συμμαχικό πόλεμο από την αεροπορία και τις τορπίλες των γερμανικών υποβρυχίων. Στις 50 και πάνω νηοπομπές που κατευθύνονταν στο Μούρμανσκ της ΕΣΣΔ, κυριαρχούσαν τα ελληνικά καράβια τα οποία ο Τσόρτσιλ στην αλληλογραφία με τον Στάλιν τα παρουσιάζει ως βρετανικά.
Οι μεγαλοεφοπλιστές “τιμούν” τη δόξα και τον ηρωισμό των ναυτών και αξιωματικών του εμπορικού ναυτικού που θυσιάστηκαν στο Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, με τις πιο αντεθνικές πράξεις οδηγώντας σε βίαιο εξοβελισμό χιλιάδων Ελλήνων ναυτικών από την ποντοπόρα ναυτιλία. Πάσχουν από τη θανατηφόρα αιχμαλωσία της επιδημίας του υπερκέρδους που δεν γνωρίζει εθνική ηθική και αξίες.